Zespół cieśni nadgarstka to schorzenie dotykające coraz więcej pacjentów i wynikające w dużej mierze ze współczesnego trybu życia. Na czym polega? Jak mu zapobiegać i leczyć?
Zespół cieśni nadgarstka – co to jest?
Zespół cieśni nadgarstka to rodzaj neuropatii opisanej w 1939 roku przez dr. George’a S. Phalana. Obecnie jest z najczęstszych neuropatii, dotykając około 100 na 100 000 osób. Choroba rozwija się na skutek długotrwałego ucisku nerwu pośrodkowego, umieszczonego w kanale nadgarstka, tworzonym przez kości nadgarstka i pasmo rozcięgna dłoniowego.
Czym daje o sobie znać cieśń nadgarstka objawy obejmują mrowienie, drętwienie, ból i osłabienie siły mięśniowej w obszarze kciuka, palca wskazującego i części palca serdecznego. Choroba nasila się nocą, a pacjenci często budzą się z bólem i uczuciem drętwieniem. W niektórych przypadkach zaburzenie to może prowadzić nawet do trwałego uszkodzenia nerwu, zaniku mięśni kłębu kciuka i utraty precyzji w ruchach dłoni.
Zespół cieśni nadgarstka – przyczyny
Przyczyny zespołu cieśni nadgarstka są zróżnicowane i wynikają głównie z długotrwałego ucisku na nerw pośrodkowy, umieszczonego w kanale nadgarstka. Kluczowym czynnikiem sprzyjającym tej neuropatii jest wykonywanie ciągłych, monotonnych ruchów nadgarstka. Często dotyka więc osoby wykonujące prace wymagające wielogodzinnego korzystania z klawiatury komputera, pracujące przy taśmie produkcyjnej lub wykonujące intensywne ćwiczenia fizyczne.
Rozwojowi zespołu cieśni nadgarstka mogą sprzyjać także złamania – zwłaszcza, jeśli nie są prawidłowo zrośnięte. Kolejnym czynnikiem ryzyka są zaburzenia hormonalne, takie jak niedoczynność tarczycy czy akromegalia. Zespół cieśni nadgarstka częściej występuje u osób po 50. roku życia.
Zespół cieśni nadgarstka – co pomaga?
Leczenie zespołu cieśni nadgarstka może obejmować zarówno metody zachowawcze, jak i interwencje operacyjne. Ich dobór powinien być uzależniony od stopnia zaawansowania choroby. W terapii zachowawczej największe znaczenie ma usunięcie czynników prowadzących do powstania neuropatii, takich jak unikanie monotonnych ruchów nadgarstka i stosowanie ergonomicznych rozwiązań podczas pracy. Ważną rolę odgrywać może też farmakoterapia – suplementacja witaminą B6 oraz zastosowanie leków przeciwzapalnych.
W leczeniu zespołu cieśni nadgarstka istotną funkcję pełni także rehabilitacja. Obejmuje ona różnorodne metody – np. laseroterapię, ultradźwięki, elektroterapię czy magnetoterapię. W celu poprawy elastyczności i funkcji mięśniowej stosowane są ponadto ćwiczenia rozciągające i neuromobilizacja nerwu pośrodkowego.
Jeśli leczenie zachowawcze nie przynosi oczekiwanych rezultatów lub choroba osiągnęła zaawansowany stadium, konieczna może być interwencja chirurgiczna. Operacja polega na przecięciu troczka zginaczy nadgarstka, co eliminuje ucisk na nerw pośrodkowy, umożliwiając regenerację nerwu i przywracając funkcje ręki.
Zespół cieśni nadgarstka może znacznie obniżyć jakość życia i prowadzić do poważnych powikłań. Jeżeli więc zauważymy u siebie objawy mogące świadczyć o rozwoju tej neuropatii, powinniśmy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem, który wprowadzi odpowiednie leczenie.
