Psychiatra oraz psycholog to dwa zawody, często mylone lub niesłusznie utożsamiane ze sobą. Chociaż zarówno psychiatrzy, jak i psychologowie zajmują się szeroko pojętym zdrowiem psychicznym i emocjonalnym pacjentów, to ich podejście, wykształcenie, zakres praktyki i metody pracy znacząco się różnią. Poznanie charakterystyki tych zawodów, jest niezbędne do podjęcia świadomej decyzji o wyborze specjalisty, który będzie w stanie najlepiej odpowiedzieć na nasze potrzeby, związane ze zdrowiem psychicznym. Przyjrzyjmy się głównym różnicom między psychiatrą a psychologiem.
Wykształcenie i stopień naukowy
Psychiatra jest lekarzem i ma dyplom ukończenia akademii medycznej. Po studiach przechodzi także specjalizację z psychiatrii, która trwa zazwyczaj kilka lat, a kończy się egzaminem i otrzymaniem tytułu zawodowego lekarza psychiatrii.
Psycholog natomiast posiada tytuł magistra lub doktora psychologii, uzyskany w trakcie nauki na wydziale psychologicznym. Po ukończeniu studiów może się specjalizować w różnych dziedzinach, takich jak psychologia kliniczna, biznesu, psychologia szkolna czy społeczna. Może także ukończyć kilkuletnią szkołę psychoterapii w wybranym nurcie, nabywając uprawnienia do indywidualnej pracy z pacjentami, podczas sesji terapeutycznych.
Zakres praktyki i uprawnień
Psychiatra, jako lekarz jest w stanie diagnozować zaburzenia psychiczne, przepisywać recepty na leki psychiatryczne, prowadzić terapię farmakologiczną i wspierać pacjenta w procesie leczenia. Zdarza się, że psychiatra uzyskał certyfikowany dyplom psychoterapeuty i ma możliwość prowadzenia sesji z pacjentami w wybranym nurcie, jednak, chcąc skutecznie przeprowadzić pacjenta przez proces zdrowienia, nie powinien podejmować współpracy, jako psychiatra i psychoterapeuta z tą samą osobą.
Psycholog kliniczny pracuje głównie w dziedzinie psychoterapii i diagnozy psychologicznej, w oparciu o modele i koncepcje dotyczące funkcjonowania jednostki na różnych etapach rozwojowych. Diagnozuje zdrowie i zaburzenia psychiczne, przeprowadza badania psychologiczne oraz analizuje uwarunkowania społeczno-biologiczne. Po ukończeniu szkoły psychoterapii może oferować różne formy indywidualnej współpracy z pacjentem, takie jak terapia poznawczo-behawioralna, psychodynamiczna, systemowa, terapia rodziny czy terapia par. Psychologowie nie mają uprawnień do przepisywania leków, chyba że zdobyli dodatkowe kwalifikacje w dziedzinie psychofarmakologii.
Terapia i podejście do pacjenta
Psychiatra często skupia się na aspektach biologicznych i farmakologicznych leczenia. W przypadku wyraźnych wskazań, leczenie psychiatryczne, poza rozmową może być uzupełnione stosowaniem leków korygujących nieprawidłowości chemiczne w mózgu. Decyzja o podjęciu farmakoterapii musi być dokładnie przemyślana i poparta głęboką motywacją, tylko wtedy ma szansę przynieść rezultaty. Nieodłączną częścią leczenia psychiatrycznego są spotkania z psychologiem lub psychoterapeutą.
Psycholog z uprawnieniami do prowadzenia psychoterapii koncentruje się na rozmowie, pracy nad emocjami, wzorcami zachowań i schematami wyniesionymi z domu pacjenta. Psychoterapia ma na celu zrozumienie źródeł problemów psychicznych i wypracowanie zdrowszych strategii radzenia sobie z nimi. Jest szczególnie efektywna w leczeniu zaburzeń o podłożu psychospołecznym.
Zarówno psychiatra, jak i psycholog, odgrywają kluczową rolę w dbaniu o dobrobyt psychiczny, choć różnią się charakterem pracy. Wybór specjalisty zależy od konkretnych potrzeb pacjenta i charakteru problemu, z którym się boryka. W niektórych przypadkach najlepszym rozwiązaniem jest współpraca psychiatry i psychologa, która zapewni kompleksową opiekę i powrót do równowagi psychicznej.
Artykuł powstał przy współpracy z Ceglana Cardio – https://ceglana-cardio.pl/.
